| جهان را دگرگونه شد کارو بارش | برو مهربان گشت صورت نگارش | |
| به دیبا بپوشید نوروز رویش | به لولو بشست ابر گرد از عذارش | |
| به نیسان همی قرطه‌ی سبز پوشد | درختی که آبان برون کرد ازارش | |
| گهی در بارد گهی عذر خواهد | همان ابر بدخوی کافور بارش | |
| که کرد این کرامت همان بوستان را | که بهمن همی داشتی زارو خوارش؟ | |
| پر از حلقه شد زلفک مشک بیدش | پر از در شهوار شد گوشوارش | |
| به صحرا بگسترد نیسان بساطی | که یاقوت پود است و پیروزه تارش | |
| گر ارتنگ خواهی به بستان نگه کن | که پر نقش چین شد میان و کنارش | |
| درم خواهی از گلبانش گذر کن | وشی بایدت مگذر از جویبارش | |
| چرا گر موحد نگشته است گلبن | چنین در بهشت است هال و قرارش | |
| وگر آتش است اندر ابر بهاری | چرا آب ناب است بر ما شرارش؟ | |
| شکم پر ز لولوی شهوار دارد | مشو غره خیره به روی چو قارش | |
| نگه کن بدین کاروان هوائی | که کافور و در است یکرویه بارش | |
| سوی بوستانش فرستاده دریا | به دست صبا داده گردون مهارش | |
| که دیده است هرگز چنین کاروانی | که جز قطره باری ندارد قطارش؟ | |
| به سال نو ایدون شد این سال خورده | که برخاست از هر سوی خواستارش | |
| چو حورا که آراست این پیرزن را؟ | همان کس که آراست پیرار و پارش | |
| کناره کند زو خردمند مردم | نگیرد مگر جاهل اندر کنارش | |
| دروغ است گفتارهاش، ای برادر | به هرچه‌ت بگوید مدار استوارش | |
| فریبنده گیتی شکارت نگیرد | جز آنگه که گوئی «گرفتم شکارش» |