| به جنگ من آمد زمانه، نبینی | سرو روی پر گردم از کارزارش | |
| چو دود است بی‌هیچ خیر آتش او | چو بید است بی‌هیچ بر میوه دارش | |
| به خرما بنی ماند از دور لیکن | به نسیه است خرما و نقد است خارش | |
| نخرد بجز غمر خارش به خرما | ازین است با عاقلان خارخارش | |
| پر از عیب مردم ندارد گرامی | کسی را که دانست عیب و عوارش | |
| بسوزد، بدوزد، دل و دست دانا، | به بی‌خیر خارش، به بی‌نور نارش | |
| سوی دهر پر عیب من خوار ازانم | که او سوی من نیز خوار است بارش | |
| به دین یافته است این جهان پایداری | اگر دین نباشد برآید دمارش | |
| چو من از پس دین دویدم بباید | دویدن پس من به ناچار و چارش | |
| چو من مرد دینم همی مرد دنیا | نه آید به کارم نه آیم به کارش | |
| نبیند زمن لاجرم جز که خواری | نه دنیا نه فرزند زنهار خوارش | |
| کسی را که رود و می انده گسارد | بود شعر من هرگز انده گسارش؟ | |
| تو،ای بی‌خرد، گر خود از جهل مستی | چه بایدت پس خمر و رنج خمارش؟ | |
| نبید است و نادانی اصل بلائی | که مرد مهندس نداند شمارش | |
| یکی مرکب است، ای پسر، جهل بدخوی | که بر شر یازد همیشه سوارش | |
| یکی بدنهال است خمر، ای برادر | که برگش همه ننگ و، عار است بارش | |
| نیارم که یارم بود جاهل ایرا | کرا جهل یار است یار است مارش | |
| نگر گرد میخواره هرگز نگردی | که گرد دروغ است یکسر مدارش | |
| چو دیوانه میخواره هرچه‌ت بگوید | نه بر بد نه بر نیک باور مدارش | |
| به خواب اندرون است میخواره لیکن | سرانجام آگه کند روزگارش |