| ای خفته همه عمر و شده خیره و مدهوش | وز عمر و جهان بهره‌ی خود کرده فراموش | |
| هر گه که همیشه دل تو بیهش و خفته است | بیدار چه سود است تو را چشم چو خرگوش؟ | |
| این دهر نهنگ است، فرو خواهد خوردنت | فتنه چه شدی خیره تو بر صورت نیکوش؟ | |
| بیدار شو از خواب و نگه کن که دگر بار | بیدار شد این دهر شده بیهش و مدهوش | |
| باغی که بد از برف چو گنجینه نداف | بنگرش به دیبای مخلق شده چون شوش | |
| وین کوه برهنه شده را باز نگه کن | افگنده پرندین سلبی بر کتف و دوش | |
| بربسته گل از ششتری سبز نقابی | و آلوده به کافور و به شنگرف بناگوش | |
| بر عالم چشم دل بگمار به عبرت | مدهوش چرا مانده‌ای ای مدبر بی‌هوش؟ | |
| در باغ پدید آمد مینوی خداوند | بندیش و مقر آی به یزدان و به مینوش | |
| بنگر که چه گویدت همی گنبد گردان | گفتار جهان را به ره چشمت بنیوش | |
| گوینده‌ی خاموش بجز نامه نباشد | بشنو سخن خوب ز گوینده‌ی خاموش | |
| گویدت همی: گر چه دراز است تو را عمر | بگذشته شمر یکسره چون دوش و پرندوش | |
| دانی که بقا نیست مگر عمر، پس او را | بر چیز فنائی مده، ای غافل، و مفروش | |
| این عاریتی تن عدوی توست عدو را | دانا نگرد خیره چنین تنگ در آگوش | |
| ور عاریتی باز ستاندت تو رخ را | بر عاریتی هیچ مه بخراش و مه بخروش | |
| از میش تن خویش به طاعت چو خردمند | در علم و عمل فایده‌ی خویش همی دوش | |
| زین خانه‌ی الفنج و زین معدن کوشش | بر گیر هلازاد و مرو لاغر و دریوش | |
| پرهیز همی ورز، در الفغدن دانش | دایم ز ره چشم و ره گوش همی کوش | |
| با طاعت و با فکرت خلوت کن ازیراک | مشغول شده ستند سفیهان به خلالوش | |
| در طاعت بی‌طاقت و بی‌توش چرائی؟ | ای گاه ستمگاری با طاقت و با توش! |