| بفریفت این زمان چو آهرمنش | تا همچو موم نرم کند آهنش | |
| هرکو به گرد این زن پرمکر گشت | گر ز آهنست نرم کند گردنش | |
| گر خیر خیر کرد نخواهی ستم | بر خویشتن حذر کن ازین بد کنش | |
| این دهر بی‌وفا که نزاید هگرز | جز شر و شور از شب آبستنش | |
| ایمن مشو زکینه‌ی او ای پسر | هرچند شادمان بود و خوش‌منش | |
| بر روی بی‌خرد نبود شرم و آب | پرهیز کن مگرد به پیرامنش | |
| از تن به تیغ تیز جدا کرده به | آن سر که باک نیستش از سرزنش | |
| چون مرد شوربخت شد و روز کور | خشکی و درد سر کند از روغنش | |
| هر چ او گران بخرد ارزان شود | در خنب و خنبه ریگ شود ارزنش | |
| بر هرکه تیر راست کند بخت بد | بر سینه چون خمیر شود جوشنش | |
| چون تنگ سخت کرد برو روزگار | جامه‌ی فراخ تنگ شود بر تنش | |
| ابر بهار و باد صبا نگذرند | با بخت گشته بر در و بر روزنش | |
| وان را که روزگار مساعد شود | با ناوکی نبرد کند سوزنش | |
| ور بنگرد به دشت سوی خار خشک | از شاخ او سلام کند سوسنش | |
| پروین به جای قطره ببارد ز میغ | گر میغ بگذرد ز بر برزنش | |
| آویخته است زهرش در نوش او | آمیخته است تیره‌ش با روشنش | |
| وین زهرگن ز ما کند از بهر او | روشن چو زهره روی چو آهرمنش | |
| آگه منم ز خوی بد او ازانک | کس نازمود هرگز بیش از منش | |
| زی من یکی است نیک و بد دهر ازانک | سورش بقا ندارد و نه شیونش | |
| مفگن سپر چو تیغ بر آهخت و نیز | غره مشو به لابه‌ی مرد افگنش |