| گردش این گنبد و مکر و دهاش | گرد بر آرد همی از اولیاش | |
| کینه نجوید مگر از دوستان | برچه نهادی تو الهی بناش؟ | |
| گرچه جفا دارد با عاقلان | زشت نگویند ز بهر تراش | |
| هر که مرو را کند این دردمند | کرد نداند به جهان کس داوش | |
| سخت دو روی است ندانم همی | دشمنش از دوست نه روی از قفاش | |
| گر به من از دهر جفائی رسد | نیز رسیده‌است بدو خود جفاش | |
| هر که جفا جوید بر خویشتن | چشم که دارد مگر ابله وفاش؟ | |
| این همه آرایش باغ بهار | بینی وین زیب و جمال و بهاش | |
| وین که چو گل روی بشوید به شب | مشک دمد بر رخ شسته صباش | |
| وین که بگرداند هزمان همی | بلبل نو نو به شگفتی نواش | |
| وین که همی ابر به مشک و گلاب | هر شب و هر روز بشوید لقاش | |
| وین که همی بر کتف شاخ گل | باد بیفشاند رومی قباش | |
| وین که چو آهو بخرامد به دشت | سنبل تر است و بنفشه چراش | |
| وین که به جوی اندر از عکس گل | سرخ عقیق است تو گوئی حصاش | |
| دیده‌ی نرگس چو شود تیره ابر | لولوی شهوار کشد توتیاش | |
| وین که اگر باد به گل بروزد | عنبر پاشد به هوا بر هباش | |
| دیر نپاید که کند گشت چرخ | این همه را یکسره ناچیز و لاش | |
| از کتف گلبن سوری به قهر | باد خزانی برباید رداش | |
| وآنچه که بنواختش اردیبهشت | عرضه کند آذر و دی بر بلاش | |
| تیره شود صورت پرنور او | کند شود کار روان و رواش |