| چون گشت جهان را دگر احوال عیانیش؟ | زیرا که بگسترد خزان راز نهانیش | |
| بر حسرت شاخ گل در باغ گوا شد | بیچارگی و زردی و کوژی و نوانیش | |
| تا زاغ به باغ اندر بگشاد فصاحت | بر بست زبان از طرب لحن غوانیش | |
| شرمنده شد از باد سحر گلبن عریان | وز آب روان شرمش بربود روانیش | |
| کهسار که چون رزمه‌ی بزاز بد اکنون | گر بنگری از کلبه‌ی نداف ندانیش | |
| چون زر مزور نگر آن لعل بدخشیش | چون چادر گازر نگر آن برد یمانیش | |
| بس باد جهد سرد ز که لاجرم اکنون | چون پیر که یاد آیدش از روز جوانیش | |
| خورشید بپوشید ز غم پیرهن خز | این است همیشه سلب خوب خزانیش | |
| بر مفرش پیروزه به شب شاه حبش را | آسوده و پاکیزه و بلور است اوانیش | |
| بنگر به ستاره که بتازد سپس دیو | چون زر گدازیده که بر قیر چکانیش | |
| مانند یکی جام یخین است شباهنگ | بزدوده به قطر سحری چرخ کیانیش | |
| گر نیست یخین چونکه چو خورشید بر آید | هر چند که جویند نیابند نشانیش؟ | |
| پروین به چه ماند؟ به یکی دسته‌ی نرگس | یا نسترن تازه که بر سبزه فشانیش | |
| وین دهر دونده به یکی مرکب ماند | کز کار نیاساید هر چند دوانیش | |
| گیتیت یکی بنده‌ی بدخوست مخوانش | زیرا ز تو بدخو بگریزد چو بخوانیش | |
| بی‌حاصل و مکار جهانی است پر از غدر | باید که چو مکار بخواندت برانیش | |
| جز حنظل و زهرت نچشاند چو بخواندت | هرچند که تو روز و شبان نوش چشانیش | |
| از بهر جفا سوی تو آمد، به در خویش | مگذار و ز در زود بران گر بتوانیش | |
| دشمن، چو نکو حال شدی، گرد تو گردد | زنهار مشو غره بدان چرب زبانیش | |
| چونان که چو بز بهتر و فربه‌تر گردد | از بهر طمع بیش کند مرد شبانیش |