| پشتم قوی به فضل خدای است و طاعتش | تا دررسم مگر به رسول و شفاعتش | |
| پیش خدای نیست شفیعم مگر رسول | دارم شفیع پیش رسول آل و عترتش | |
| با آل او روم سوی او هیچ باک نیست | برگیرم از منافق ناکس شناعتش | |
| دین خدای ملک رسول است و، خلق پاک | امروز امتان رسولند و رعیتش | |
| گر سوی آل مرد شود مال او چرا | زی آل او نشد ز پیمبر شریعتش؟ | |
| بر بنده‌ی تو طاعت تو نیست نیم از انک | پیغمبر تو راست ز طاعت بر امتش | |
| گفتت که بنده را تو به بی‌طاعتی مکش | وانگه نکشتت ار تو نبودی به طاعتش | |
| اندر حمایتی تو ز پیغمبر خدای | مشکن حمایتش که بزرگ است حمایتش | |
| پیغمبر است پیش رو خلق یکسره | کز قاف تا به قاف رسیده است دعوتش | |
| آل پیمبر است تو را پیش رو کنون | از آل او متاب و نگه‌دار حرمتش | |
| فرزند اوست حرمت او چون ندانیش | پس خیره خیر امید چه داری به رحمتش؟ | |
| آگه نه‌ای مگر که پیمبر کرا سپرد | روز غدیر خم ز منبر ولایتش؟ | |
| آن را سپرد کایزد مر دین و خلق را | اندر کتاب خویش بدو کرد اشارتش | |
| آن را که چون چراغ بدی پیش آفتاب | از کافران شجاعت پیش شجاعتش | |
| آن را که همچو سنگ سر مره روز بدر | در حرب همچو موم شد از بیم ضربتش | |
| آن را که در رکوع غنی کرد بی سال | درویش را به پیش پیمبر سخاوتش | |
| آن را که چون دو نام نهادش رسول حق | امروز نیز دوست سوی خلق کنیتش | |
| آن را که هر شریفی نسبت بدو کنند | زیرا که از رسول خدای است نسبتش | |
| آن را که کس به جای پیمبر جز او نخفت | با دشمنان صعب به هنگام هجرتش | |
| آن را که مصطفی، چو همه عاجز آمدند، | در حرب روز بدر بدو داد رایتش |