| دنیا به سوی من به مثل بی‌وفا زنی است | نه شاد باش ازو نه غمی شو ز فرقتش | |
| نیک است ازان که نیک و بدش بر گذشتنی است | چیزی دگر همی نشناسم فضیلتش | |
| زهر است نعمتش چو نیابد همی رها | از مرگ هر کسی که چشیده است نعمتش | |
| با محنتش به نعمتش اندر مکن طمع | زیرا ز نعمتش نشود دور محنتش | |
| شاید که همتم نبود صحبت جهان | چون نیست جز که مالش من هیچ همتش | |
| بسیار داد خلعتم اول وزان سپس | از من یگان یگان همه بربود خلعتش | |
| از روزگار و خلق ملولم کنون ازانک | پشتم به کردگار و رسول است و ملتش | |
| بی‌حاجتم به فضل خداوند، لاجرم، | اندر جهان ز هر که به من نیست حاجتش | |
| تا در دلم قران مبارک قرار یافت | پر برکتست و خیر دل از خیر و برکتش | |
| منت خدای را که نکرده‌است منتی | پشتم به زیر بار مگر فضل و منتش | |
| منت خدای را که به وجود امام حق | بشناختم به حق و یقین و حقیقتش | |
| آن بی قرین ملک که جز او نیست در جهان | کز ملک دیو یکسره خالی است ملکتش | |
| با طلعت مبارک مسعود او ز سعد | خالی است مشتری را در قوس طلعتش | |
| یارب، به فضل خویش تو توفیق ده مرا | تا روز و شب بدارم طاعت به طاعتش | |
| و اندر رضای او گه و بیگه به شعر زهد | مر خلق را به رشته کنم علم و حکمتش | |
| مستنصری معانی و حکمت به نظم و نثر | بر امتت که خواند الا که حجتش؟ |