| شیری، مبارزی، که سرشته است کردگار | اندر دل مبارز مردان محبتش | |
| در حربگه پیمبر ما معجزی نداشت | از معجزات نیز قوی‌تر ز قوتش | |
| قسمت نشد به خلق درون دوزخ و بهشت | بر کافر و مسلمان الا به قسمتش | |
| در بود مر مدینه‌ی علم رسول را | زیرا جز او نبود سزای امانتش | |
| گر علم بایدت به در شهر علم شو | تا بر دلت بتابد نور سعادتش | |
| او آیت پیمبر ما بود روز حرب | از ذوالفقار بود و ز صمصام آیتش | |
| گنج خدای بود رسول و، ز خلق او | گنج رسول خاطر او بود و فکرتش | |
| هر کو عدوی گنج رسول است بی گمان | جز جهل و نحس نیست نشان سلامتش | |
| شیر خدای را چو مخالف شود کسی | هرگز مکن مگر به خری هیچ تهمتش | |
| شیر خدای بود علی، ناصبی خر است | زیرا همیشه می‌برمد خر ز هیبتش | |
| هرک آفت خلاف علی بود در دلش | تو روی ازو بتاب و بپرهیز از آفتش | |
| لیکن چو حرمت تو بدارد تو از گزاف | مشکن، ز بهر حرمت اسلام، حرمتش | |
| اندر مناظره سخن سرد ازو مگیر | زیرا که نیست جز سخن سرد آلتش | |
| چون علم نیستش که بگوید، جز این محال | چون بند سخت گشت چه چیز است حیلتش؟ | |
| دشنام دارد او همه حجت کنون ولیک | روزشمار که شنود این سست حجتش؟ | |
| دعوی همی کند که من اهل جماعتم | لیکن ز جمع دیو گشن شد جماعتش | |
| ابلیس قادر است ولیکن به خلق در | جز بر دروغ و حیله‌گری نیست قدرتش | |
| قیمت سوی خدای به دین است و خلق را | آن است قیمتی که به دین است قیمتش | |
| نصرت به دین کن ای بخرد مر خدای را | گر بایدت که بهره بیابی ز نصرتش | |
| غره مشو به دولت و اقبال روزگار | زیرا که با زوال همال است دولتش |