| مرد را خوار چه دارد؟ تن خوش خوارش | چون تو را خوار کند چون نکنی خوارش ؟ | |
| هر که او انده و تیمار تو را کوشد | تو بخیره چه خوری انده و تیمارش؟ | |
| تن همان خاک گران سیه است ار چند | شاره زربفت کنی قرطه و شلوارش | |
| تن تو خادم این جان گرانمایه است | خادم جان گرانمایه همی دارش | |
| گر نخواهی که تو را خوار و زبون گیرد | برتر از قدرش و مقدارش مگذارش | |
| تن درخت است و خرد بار و، دروغ و مکر | خس و خار است، حذر کن ز خس و خارش | |
| خار و خس بفگن از این شهره درخت ایرا | کز خس و خار نیابی مزه جز خارش | |
| یار خرماست یکی خار، بتر یاری | یار بد عار بود دایم بر یارش | |
| یار بد خار توست، ای پسر، از یارت | دور باش و بجز از خار مپندارش | |
| یار چون خار تو را زود بیازارد | گر نخواهی که بیازاری مازارش | |
| هر که با اوت همی صحبت رای آید | بر رس، ای پور، نخست از ره و رفتارش | |
| سیرت خوب طلب باید کرد از مرد | گرچه خوب است مشو غره به دیدارش | |
| صورت خوب بسی باشد بی حاصل | بر در و درگه و بر خانه و دیوارش | |
| گرچه خرما بن سبز است، درخت سبز | هست بسیار که خرما نبود بارش | |
| هرکه بی‌سیرت خوب است و نکو صورت | جز همان صورت دیوار مینگارش | |
| بد کنش را به سخن دست مده بر بد | که به تو باز رسد سرزنش از کارش | |
| سر پیکان نشود در سپر و جوشن | تا نباشد سپس اندر پر و سوفارش | |
| صحبت نادان مگزین که تبه دارد | اندکی فایده را یاوه‌ی بسیارش | |
| میوه چون اندک باشد به درختی بر | بی‌مزه ماند در برگ به خروارش | |
| ره و هنجار ستمگار همه زشت است | ای خردمند مرو بر ره و هنجارش |