| ای کهن گشته تن و دیده بسی نعمت و ناز | روز ناز تو گذشته‌است بدو نیز مناز | |
| ناز دنیا گذرنده است و تو را گر بهشی | سزد ار هیچ نباشد به چنین ناز نیاز | |
| گر بدان ناز تو را باز نیاز است امروز | آن تو را تخم نیاز ابدی بود نه ناز | |
| از آن ناز گذشته بگرفته است تو را | بند آن ناز تو را چیست مگر مایه‌ی آز؟ | |
| کار دنیای فریبنده همه تاختن است | پس دنیای فریبنده‌ی تازنده متاز | |
| چون چغرگشت بناگوش چو سیسنبر تو | چند نازی پس این پیرزن زشت چغاز؟ | |
| عمر پیری چو جوانی مده‌ای پیر به باد | تیرت انداخته شد نیز کمان را منداز | |
| گرد گردان و فریبانت همی برد چو گوی | تا چو چوگانت بکرد این فلک چوگان باز | |
| باز گرد از بدو بر نیک فراز آر سرت | به خرد کوش، چو دیوان چه دودی باز فراز؟ | |
| باز باید شدن از شر سوی خیر به طبع | کز فرازی سوی گو گوی به طبع آید باز | |
| جفت خیر است خرد، زو ستم و شر مخواه | خیره مر آب روان را چه کنی سر به فراز؟ | |
| خرد آغاز جهان بود و تو انجام جهان | باز گرد، ای سره انجام، بدان نیک آغاز | |
| خرد است آنکه تو را بنده شده‌ستند بدو | به زمین شیر و پلنگ و به هوا باشه و باز | |
| خرد آن است که چون هدیه فرستاد به تو | زو خداوند جهان با تو سخن گفت به راز | |
| چون به بازار جهان خواست فرستاد همیت | مر تو را زو خرد و علم عطا بود و جهاز | |
| بر سر دیو تو را عقل بسنده است رقیب | به ره خیره تو را علم بسنده است نهاز | |
| گرد بازار بگرد اینک و احوال ببین | چون تو خود می‌نگری من نکنم قصه دراز | |
| آب جوئی و، سقا را چو سفال است دهان | حله خواهی تو و، شلوار ندارد بزاز | |
| علما را که همی علم فروشند ببین | به ربایش چو عقاب و به حریصی چو گراز | |
| هر یکی همچو نهنگی و ز بس جهل و طمع | دهن علم فراز و دهن رشوت باز |