| برآمد سپاه بخار از بحار | سوارانش پر در کرده کنار | |
| رخ سبز صحرا بخندید خوش | چو بر وی سیاه ابر بگریست زار | |
| گل سرخ بر سر نهاد و ببست | عقیقین کلاه و پرندین ازار | |
| بدرید بر تن سلب مشک بید | زجور زمستان به پیش بهار | |
| به بازوی پر خون درون بید سرخ | بزد دشنه زین غم هزاران هزار | |
| ز بس سرد گفتارهای شمال | بریده شد از گل دل جویبار | |
| نبینی که هر شب سحرگه هنوز | دواج سمور است بر کوهسار؟ | |
| صبا آید اکنون به عذر شمال | سحرگاه تازان سوی لاله‌زار | |
| بشویدش عارض به لولوی تر | بیالایدش رخ به مشکین عذار | |
| بیارد سوی بوستان خلعتی | که لولوش پود است و پیروزه تار | |
| سوی گلبن زرد استام زر | سوی لاله‌ی سرخ جام عقار | |
| سوی مادر سوسن تازه تاج | سوی دختر نسترن گوشوار | |
| به سر بر نهد نرگس نو به باغ | به اردیبهشت افسر شاهوار | |
| نوان و خرامان شود شاخ بید | سحرگاه چون مرکب راهوار | |
| دهد دست و سر بوس گل را سمن | چو گیرد سمن را گل اندر کنار | |
| شگفتی نگه کن به کار جهان | وزو گیر بر کار خویش اعتبار | |
| که تا شادمانه نگردد زمین | نپوشد هوا جامه‌ی سوکوار | |
| چو نسرین بخندد شود چشم گل | به خون سرخ چون چشم اسفندیار | |
| چو نرگس شود باز چون چشم باز | شود پای بط بر چنار آشکار | |
| پر از چین شود روی شاهسپرم | چو تازه شود عارض گلنار |