| ای یار سرود و آب انگور | نه یار منی به حق والطور | |
| معزول شده است جان ز هرچه | داده است بر آنت دهر منشور | |
| می گوی محال ز آنکه خفته | باشد به محال و هزل معذور | |
| نگشاید نیز چشم و گوشم | رنگ قدح و ترنگ طنبور | |
| پرنده زمان همی خوردمان | انگور شدیم و دهر زنبور | |
| پخته شدم و چو گشت پخته | زنبور سزاتر است به انگور | |
| تیره است و مناره می‌نبیند | آن چشم که موی دیدی از دور | |
| بسترد نگار دست ایام | زین خانه‌ی پرنگار معمور | |
| در سور جهان شدم ولیکن | بس لاغر بازگشتم از سور | |
| زین سور بسی ز من بتر رفت | اسکندر و اردشیر و شاپور | |
| گر تو سوی سور می‌روی رو | روزت خوش باد و سعی مشکور | |
| دانی که چگونه گشت خواهی؟ | اندر پدرت نگه کن، ای پور | |
| اندوده رخش زمان به زر آب | آلوده سرش به گرد کافور | |
| زنهار که با زمان نکوشی | کاین بد خو دشمنی است منصور | |
| بی‌لشکر عقل و دین نگردد | از مرد سپاه دهر مقهور | |
| از علم و خرد سپر کن و خود | وز فضل و ادب دبوس و ساطور | |
| ور زی تو جهان به طاعت آید | زنهار بدان مباش مغرور | |
| زیرا که به زیر نوش و خزش | نیش است نهان و زهر مستور | |
| این ناکس را من آزمودم | فعلش همه مکر دیدم و زور | |
| جادوست به فعل زشت زنهار | غره نشوی به صورت حور |