| ای خردمند و هنر پیشه و بیدار و بصیر | کیست از خلق به نزدیک تو هشیار، و خطیر | |
| گر خطیر آن بودی که‌ش دل و بازوی قوی است | شیر بایستی بر خلق جهان جمله امیر | |
| ور به مال اندر بودی هنر و فضل و خطر | کوه شغنان ملکی بودی بیدار و بصیر | |
| ور به خوبی در بودی خطر و بخت بلند | سرو سالار جهان بودی خورشید منیر | |
| نه بزرگ است که از مال فزون دارد بهر | آن بزرگ است که از علم فزون دارد تیر | |
| ای شده مغفر چون قیر تو بردست طمع | شسته بر درگه بهمان و فلان میر چو شیر | |
| مال در گنج شهان یابی و، در خاطر من | هر چه یک مال خطیر است دگر مال حقیر | |
| شیر بر مغفر چون قیر تو، ای غافل مرد | روز چون شیر همی ریزد و شب‌های چو قیر | |
| آن نه مال است که چو دادیش از تو بشود | زو ستاننده غنی گردد و بخشنده فقیر | |
| آن بود مال که گر زو بدهی کم نشود | به ترازوی خرد سخته و بر دست ضمیر | |
| مال من گر تو اسیر افتی آزاد کندت | مال شاهانت گرفت از پس آزادی اسیر | |
| نیست چون مال من اموال شهان جز که به نام | چون به تخم است چو نرگس نه به بوی خوش سیر | |
| نشود غره خردمند بدان ک «ز پس من | چون پس میر نیاید نه تگین و نه بشیر» | |
| قیمت و عزت کافور شکسته نشده‌است | گر ز کافور به آمد به سوی موش پنیر | |
| خطر خیر بود بر قدر منفعتش | گر خطیر است خطیر است ازو نفع پذیر | |
| همچنان چون نرسد بر شرف مردم خر | نرسد بر خطر گندم پر مایه شعیر | |
| زانکه خیرات تو از فرد قدیر است همه | بر تو اقرار فریضه است بدان فرد قدیر | |
| خطری را خطری داند مقدار و خطر | نیست آگاه زمقدار شهان گاه و سریر | |
| کور کی داند از روز شب تار هگرز؟ | کر بنشناسد آوای خر از ناله‌ی زیر | |
| نه هر آن چیز که او زرد بود زر بود | نشود زر اگر چند شود زرد زریر |