| ای زده تکیه بر بلند سریر | بر سرت خز و زیر پای حریر | |
| شاعر اندر مدیح گفته تو را | که «امیرا هزار سال ممیر» | |
| ملک را استوار کرده‌ستی | به وزیری دبیر و با تدبیر | |
| خلل از ملک چون شود زایل | جز به رای وزیر و تیغ امیر؟ | |
| پادشا را دبیر چیست؟ زبان | که سخن‌هاش را کند تحریر | |
| نیست بر عقل میر هیچ دلیل | راهبرتر ز نامه‌های دبیر | |
| مهتر خویش را حقیر کند | سوی دانا دبیر با تقصیر | |
| سخن با خطر تواند کرد | خطری مرد را جدا ز حقیر | |
| جز به راه سخن چه دانم من | که حقیری تو یا بزرگ و خطیر؟ | |
| ای پسر، پیش جهل اسیری تو | تا نگردد سخن به پیشت اسیر | |
| چون نیاموختی چه دانی گفت؟ | که به تعلیم شد جلیل جریر | |
| تو زخوشه عصیر چون یابی | تا نگیرد ز تاک خوشه عصیر؟ | |
| ای پسر، همچو میر میری تو | او کبیر است و تو امیر صغیر | |
| کار خود ساخته است امیر بزرگ | تو سر کار خویش نیز بگیر | |
| جان تو پادشای این تن توست | خاطر تو دبیر و عقل وزیر | |
| خاطر تو نبشت شعر و ادب | بر صحیفه‌ی دلت به دست ضمیر | |
| تا به شعر و ادب عزیزت داشت | خویش و بیگانه و صغیر و کبیر | |
| خاطر و دست تو دبیرانند | اینت کاری بزرگ‌وار و هژیر! | |
| سرت چون قیر بود و قد چون تیر | با تو اکنون نه قیر ماند و نه تیر | |
| به کمان چرخ تیر تو بفروخت | قیر تو عرض دهر به شیر |