| یکی خانه کردند بس خوب و دلبر | درو همچنو خانه بی‌حد و بی‌مر | |
| به خانه‌ی مهین درنشاندند جفتان | به یک جا دو خواهر زن و دو برادر | |
| دو زن خفته‌اند و دو مرد ایستاده | نهفته زنان زیر شویان خود در | |
| نه کمتر شوند این چهار و نه افزون | نه هرگز بدانند به را ز بتر | |
| ولیکن کم و بیش و خوبی و زشتی | به فرزندشان داد یزدان داور | |
| سه فرزند دارند پیدا و پنهان | ازیشان دو پیدا و یکی مستر | |
| نیاید برون آن مستر به صحرا | نشسته نهفته است بر سان دختر | |
| وز این هر یکی هفت فرزند دیگر | بزاده‌است نه هیچ بیش و نه کمتر | |
| ز هر هفتی از جمله‌ی این سه هفتان | یکی مهتر آمد بر آن شش که کهتر | |
| وزین بیست و یک تن یکی پادشا شد | دگر جمله گشتند او را مسخر | |
| همی گوید آن پادشا هر چه خواهد | همه دیگران مانده خاموش و مضطر | |
| به خانه‌ی مهین در همیشه است پران | پس یکدگر دو مخالف کبوتر | |
| بگیرند جفت و نسازند یک جا | نباشند هرگز جدا یک ز دیگر | |
| به خانه‌ی کهین در نیایند هرگز | که خانه‌ی مهین استشان جا و در خور | |
| بسا خانه‌ها کان به پرواز ایشان | شد آباد و بس نیز شد زیر و از بر | |
| کبوتر که دیده‌است کز گردش او | جهان را گهی خیر زاید گهی شر؟ | |
| به خانه‌ی کهین در همیشه سه مهمان | از این دو کبوتر خورد نعمت و بر | |
| نیابد هگرز آن سه مهمان چهارم | نه این دو کبوتر بیابد سدیگر | |
| سه مهمان نه یکسان و هر سه مخالف | وگرچه پدرشان یکی بود و مادر | |
| ازیشان یکی کینه‌دار است و بدخو | دگر شاد و جویای خواب است و یا خور |