| ای به هوا و مراد این تن غدار | مانده به چنگال باز آز گرفتار | |
| در غم آزت چو شیر شد سر چون قیر | وان دل چون تازه شیر تو شده چون قار | |
| آز تو را گل نماید ای پسر از دور | لیک نباشد گلش مگر همه جز خار | |
| آز، گر او را امین کنی، بستاند | او نه به بسیار چی ز عمر تو بسیار | |
| بار و بزه از تو بر خره کرده‌است | ای شده چوگانت پشت در بزه و بار | |
| مر خر بد را به طمع کاه و جو آرد | زیرک خر بنده زیر بار به خروار | |
| خر سپس جو دوید و تو سپس نان | اکنون در زیر بار می‌رو خروار | |
| خوار که کردت به پایگاه شه و میر | در طلب خواب و خور جز این تن خوشخوار | |
| تن که تو را خوار کرد چون که نگوئیش | «خوش مخوراد آن عدو که کرد مرا خوار»؟ | |
| چاکر خویشت که کرد جز گلوی تو؟ | اینت والله بزرگ و زشت یکی عار! | |
| گر تو بدانستیی که فضل تو بر خر | چیست کجا ماندیی، نژند و شکم خوار؟ | |
| فضل تو بر گاو و خر به عقل و سخن بود | عقل و سخن نیست جز که هدیه‌ی جبار | |
| عقل و سخن مر تو را به کار کی آید | چون تو به می مست کرده‌ای دل هشیار؟ | |
| کار خرد چیز نیست جز همه تدبیر | کار سخن نیز نیست جز همه گفتار | |
| کردی تدبیر تو ولیک همه بد | گفتی لیکن سرود یافه و بی کار | |
| چون که خرد را دلیل خویش نکردی | بر نرسیدی ز گشت گنبد دوار؟ | |
| هیچ نگفتی که: این که کرد و چرا کرد | کار عظیم است چیست عاقبت کار | |
| من چه به کارم خدای را که ببایست | کردن چندین هزار کار و بیاوار | |
| گرش نبودم به کار بیهدگی کرد | بیهدگی ناید از مهیمن قهار | |
| واکنون تدبیر چیست تام بباید | بد، چو برون بایدم همی شد از این دار |