| بلکه تو را دل به سوی عصیان مانده است | چون سوی طباخ چشم مردم ناهار | |
| نیک نبودی تو خود، کنون چه حدیث است | کز حشم و میر زور یافتی و یار؟ | |
| ای به شب تار تازنان به چپ و راست | برزنی آخر سر عزیز به دیوار | |
| روزی پیش آیدت به آخر کان روز | دست نگیرد تو را نه میر و نه بندار | |
| گر تو نگهدار دین و طاعتی امروز | ایزد باشد تو را به حشر نگهدار | |
| امروز آزار کس مجوی که فردا | هم ز تو بی‌شک به‌جان تو رسد آزار | |
| آنچه نخواهی که من به پیش تو آرم | پیش من از قول و فعل خویش چنان مار | |
| جان مرا گر سوی تو جانت عزیز است | سوی من، ای هوشیار، خوار مپندار | |
| چون ندهی داد و داد خویش بخواهی | نیست جزین هیچ اصل و مایه‌ی پیکار | |
| داد تو داده است کردگار، تو را نیز | داد ز طاعت به‌داد باید ناچار | |
| ور ندهی داد کردگار به طاعت | بر تو کسی نیست جز که هم تو ستمگار | |
| هدیه نیابی ز کس تو جز که زحجت | حکمت چون در و پند سخته به معیار |