| عقل ز بهر تفکر است در این باب | بر تن و جان تو، ای پسر، سر و سالار | |
| عقل تو ایدر ز بهر طاعت و علم است | پس تو چرائی بد و منافق و طرار؟ | |
| آتش دادت خدای تا نخوری خام | نه ز قبل سوختن بدو سر و دستار | |
| چون به زمستان تو به آفتاب بخسپی | پس چه تو ای بی‌خرد چه آن خر بی‌کار | |
| نیست خبر سرت را هنوز کنون باش | جو نسپرده است پای تو خر با بار | |
| چرخ همی بنددت به گشت زمان پای | روزی از اینجا برون کشدت چو کفتار | |
| عمر تو را چون به موش خویش جهان خورد | خواهی تو عمر باش و خواهی عمار | |
| تنت چو تار است و جانت پود و تو جامه | جامه نماند چو پود دور شد از تار | |
| چندین در معصیت مدو به چپ و راست | چون شتر بی‌مهار و اسپ بی‌افسار | |
| یاد نیاید ز طاعتت نه ز توبه | اکنون که‌ت تن ضعیف نیست و نه بیمار | |
| راست که افتادی و زخواب و زخور ماند | آنگه زاری کنی و خواهش و زنهار | |
| بی‌گنهی تات کار پیش نیاید | وانگه که‌ت تب گلو گرفت گنه‌کار | |
| چونت بخواهند باز عاریتی جان | از دلت آنگه دهی به معصیت اقرار | |
| تو بسگالی که نیز باز نگردی | سوی بلا گرت عافیت دهد این بار | |
| وانگه چون به‌شدی، زمنظر توبه | باز درافتی به‌چاه جهل نگونسار | |
| عذر طرازی که «میر توبه‌م بشکست» | نیست دروغ تو را خدای خریدار | |
| راست نگردد دروغ و زرق به چاره | معصیتت را بدین دروغ میاچار | |
| میر گرت یک قدح شراب فرو ریخت | چون که تو از دین برون شدی ز بن و بار؟ | |
| میر چه گوئی که بر تو بر در مزگت، | ای شده گم ره، به دوخته‌است به مسمار؟ | |
| چون که بدان یک قدح که داد تو را میر | با تو نه دین و نه قول ماند و نه کردار؟ |