| این زرد تن لاغر گل خوار سیه سار | زرد است و نزار است و چنین باشد گل خوار | |
| همواره سیه سرش ببرند از ایراک | هم صورت مار است و ببرند سر مار | |
| تا سرش نبری نکند قصد برفتن | چون سرش بریدی برود سر به نگونسار | |
| چون آتش زرد است و سیه سار ولیکن | این زاب شود زنده و زاتش بمرد زاد | |
| جز کز سیب دوستی آب جدا نیست | این زرد سیه سار از آن زرد سیه سار | |
| هر چند که زرد است سخنهاش سیاه است | گرچه سخن خلق سیه نیست به گفتار | |
| گنگ است چو شد مانده و گویا چو روان گشت | زیرا که جدا نیست ز گفتارش رفتار | |
| مرغی است ولیکن عجبی مرغی ازیراک | خوردنش همه قار است رفتنش به منقار | |
| مرغی که چو در دست تو جنبید ببیند | در جنبش او عقل تو را مردم هشیار | |
| تیری است که در رفتن سوفارش به پیش است | هر چند که هر تیر سپس دارد سوفار | |
| گلزار کند رفتن او عارض دفتر | آنگه که برون آید از آن کوفته گلزار | |
| اقرار تو باشد سخنش گرچه روا نیست | در دین که کسی از کس دیگر کند اقرار | |
| دشوار شود بانگ تو از خانه به دهلیز | واسان شود آواز وی از بلخ به بلغار | |
| در دست خردمند همه حکمت گوید | جز ژاژ نخاید همه در دست سبکسار | |
| هر کس که سخن گفت همه فخر بدو کرد | جز کایزد دادار و پیام‌آور مختار | |
| در دست سخن پیشه یکی شهره درختی است | بی بار ز دیدار، همی ریزد ازو بار | |
| تا در نزنی سرش به گل بار نیارد | زیرا که چنین است ره و سیرت اشجار | |
| غاری است مر او را عجبی بادرو در بند | خفتنش نباشد همه الا که در آن غار | |
| چون خفت در آن غار برون ناید ازو تا | بیرون نکشی پایش از آن جای چو کفتار | |
| راز دل دانا بجز او خلق نداند | زیرا که جز او را به دل اندر نبود بار |