| راز دل من یکسره، باری، همه با اوست | زیرا بس امین است و سخن‌دار و بی‌آزار | |
| ای مرکب علم و شجر حکمت، لیکن | انگشت خردمند تو را مرکب رهوار | |
| دیبای منقش به تو بافند ولیکن | معنیش بود نقش و سخن پود و سخن تار | |
| من نقش همی بندم و تو جامه همی باف | این است مرا با تو همه کار و بیاوار | |
| دیبای تو بسیار به از دیبه‌ی رومی | هرچند که دیبای تو را نیست خریدار | |
| چون لولوی شهوار نباشد جو اگر چند | جو را بگزیند خر به لولوی شهوار | |
| دیبا جسدت پوشد و دیبای سخن جان | فرق است میان تن و جان ظاهر و بسیار | |
| این تیره و بی نور تن امروز به جان است | آراسته، چون باغ به نیسان و به ایار | |
| همسایه نیک است تن تیره‌ات را جان | همسایه زهمسایه گرد قیمت و مقدار | |
| هرچند خلنده است، چو همسایه‌ی خرماست | بر شاخ چو خرمات همی آب خورد خار | |
| شاید که به جان تنت شریف است ازیراک | خوش بوی بود کلبه‌ی همسایه‌ی عطار | |
| جلدی و زبان‌آور و عیار ازیراک | جلد است تو را جان و زبان‌آور و عیار | |
| از هر چه سبو پرکنی از سر وز پهلوش | آن چیز برون آید و بیرون دهد آغار | |
| بر خوی ملک باشد در شهر رعیت | پیغمبر گفت این سخن و حیدر کرار | |
| از جان و تنت ناید الا که همه خیر | چون عقل بود بر تن و بر جان تو سالار | |
| تا علم نیاموزی نیکی نتوان کرد | بی‌سیم نیاید درم و بی‌زر دینار | |
| بی‌علم عمل چون درم قلب بود، زود | رسوا شود و شوره برون آرد و زنگار | |
| چون روزه ندانی که چه چیز است چه سود است | بیهوده همه روزه تو را بودن ناهار؟ | |
| وانکو نکند طاعت علمش نبود علم | زرگر نبود مرد چو بر زر نکند کار | |
| جامه است مثل طاعت و آهار برو علم | چون جامه نباشد چه به کار آید آهار؟ |