| ای چنبر گردنده بدین گوی مدور | چون سرو سهی قد مرا کرد چو چنبر | |
| وز موی و رخم تیرگی و نور برون تاخت | تا زنده شب تیره پس روز منور | |
| هر وعده و هر قول که کرد این فلک و گفت | آن وعده خلاف آمد و آن قول مزور | |
| من قول جهان را به ره چشم شنودم | نشگفت که بسیار بود قول مبصر | |
| قولی به قلم گوید گویا به کتابت | قولی به زفان گوید مشروح و مفسر | |
| مر قول زبان را به ره گوش تو بشنو | مر قول قلم را ز ره چشم تو بنگر | |
| گر قول مزور سخنی باشد کان را | گوینده دگرگونه کند ساعت دیگر | |
| پس هر دو، شب و روز، دو گفتار دروغند | کاین دهر همی گوید هموار و مستر | |
| وز حق جز از حق نزاده‌است و نزاید | وین قاعده زی عقل درست است و مقرر | |
| پس هرچه همی زیر شب و روز بزایند | فرزند دروغند و مزور همه یکسر | |
| زین است تراکیب نبات و حیوان پاک | بی حاصل همچون پدر خویش و چو مادر | |
| ترکیب تو سفلی و کثیف است ولیکن | صورت گر علوی و لطیف است بدو در | |
| صورت گر جوهر هم جوهر بود ایراک | صورت نپذیرد ز عرض هرگز جوهر | |
| یک جوهر ترکیب دهنده‌است و مصور | یک جوهر ترکیب پذیر است و مصور | |
| زنده نشد این سفلی الا که به صورت | پس صورت جان است در این جسم محضر | |
| ور عاریتی بود بر این سفلی صورت | ذاتی بود آن گوهر عالی را پیکر | |
| وان گوهر کو زنده به ذات است نمیرد | پس جان تو هرگز نمرد، جان برادر | |
| ور جسم تو از نفس بدن صنعت محکم | ماننده‌ی قصری شده پرنور و معنبر | |
| بی‌بهره چرا مانده‌است این جان تو زین تن | بی‌دانش و تمییز همانند یکی خر؟ | |
| دانی که چو فر تن تو صورت جسمی است | جز صورت علمی نبود جان تو را فر |