| وز حجت او جوی به رفق، ای متحیر، | داروی دل گمره و افسون محیر | |
| وز من بشنو نیک که من همچو تو بودم | اندر ره دین عاجز و بی‌توشه و رهبر | |
| بسیار گشادند به پیشم در دعوی | دعوی‌ها چون کوه و معانیش کم از ذر | |
| بی برهان دعوی به سوی مرد خردمند | ماننده‌ی مرغی است که او را نبود پر | |
| با بانگ یکی باشد بی‌معنی گفتار | بی‌بوی یکی باشد خاکستر و عنبر | |
| تقلید نپذرفتم و بر «اخبرنا» هیچ | نگشاد دلم گوش و نه دستم سر محبر | |
| رفتم به در آنکه بدیل است جهان را | از احمد و از حیدر و شبیر و ز شبر | |
| آن کس که زمینی بجز از درگه عالیش | امروز به جمع حکما نیست مشجر | |
| قبله‌ی علما یکسر مستنصر بالله | فخر بشر و حاصل این چرخ مدور | |
| وز جهل بنالیدم در مجلس علمش | عدلش برهانیدم از این دیو ستمگر | |
| بگشاد مرا بسته و بر هرچه بگفتم | بنمود یکی حجت معروف و مشهر | |
| وانگاه مرا بنمود این خط الهی | مسطور بر این جوهر و مجموع و مکسر | |
| تا راه بدید این دل گمراه و به جودش | بر گنبد کیوان شد از این چاه مقعر | |
| بنمود مرا راه علوم قدما پاک | وانگاه از آن برتر بنمودم و بهتر | |
| بر خاطرم امروز همی گشت نیارد | گر فکرت سقراط بود پر کبوتر | |
| اقوال مرا گر نبود باورت، این قول | اندر کتبم یک یک بنگر تو و بشمر | |
| تا هیچ کسی دیدی کایات قران را | جز من به خط ایزد بنمود مسطر | |
| در نفس من این علم عطائی است الهی | معروف چو روز است، نه مجهول و نه منکر | |
| آزاد شد از بندگی آز مرا جان | آزاد شو از آز و بزی شاد و توانگر | |
| بندیش که مردم همه بنده به چه روی است | تا مولا بشناسی و آزاد و مدبر |