| گر فقه بود حیلت و، محتال فقیه است | جالوت سزد حاکم و هاروت پیمبر | |
| ور یار رسول است کشنده‌ی پسر او | پس هیچ مرو را نه عدو بود و نه کافر | |
| بندیش از این امت بدبخت که یکسر | گشتند همه کور ز شومی‌ی گنه و، کر | |
| جز کر نشود پیش سخن‌گوی غنوده | جز کور کند پیش خر و، شیر موخر؟ | |
| بودند همه گنگ و علی گنج سخن بود | بودند همه چون خر و او بود غضنفر | |
| آن کس که مرو را به یکی جاهل بفروخت | بخرید و ندانست مغیلان زصنوبر | |
| دیوانه بود آنکه کله دارد در پای | وز بیهشی خویش نهد موزه به سر بر | |
| بودند همه موزه و نعلین، علی بود | بر تارک سادات جهان یکسره افسر | |
| میمون شجری بود پر از شاخ شجاعت | بیخش به زمین شاخش بر گنبد اخضر | |
| برگش همه خیرات و ثمارش همه حکمت | زان برگ همی بوی و از آن یار همی خور | |
| او بود درختی که همی بیعت کردند | زیرش گه پیغمبر با خالق اکبر | |
| و امروز ازو شاخی پربار به جای است | با حکمت لقمانی و با ملکت قیصر | |
| بل فخر کند قیصر اگر چاکر او را | فرمان بر و دربان بود و چاکر چاکر | |
| زیر قلم حجت او حکمت ادریس | خاک قدم استر او تاج سکندر | |
| در حضرت از آن خوی خوش و طلعت پر نور | افلاک منور شد و آفاق معطر | |
| از لشکر زنگیس رخ روز مقیر | وز لشکر رومیش شب تیره مقمر | |
| میراث رسیده است بدو عالم و مردم | از جد شریف و پدرش احمد و حیدر | |
| شمشیر و سخن معجز اویند جهان را | وین بود مر اسلامش را معجز و مفخر | |
| بنده‌ی سخن اویند احرار خود امروز | فرداش ببند آیند اوباش به خنجر | |
| او را طلب و بر ره او رو که نشسته است | جد و پدرش بر سر حوض و لب کوثر |