| بنگر که خداوند ز بهر تو چه آورد | از نعمت بی‌مر در این حصن مدور | |
| وانگاه در این حصن تو را حجر گکی داد | آراسته و ساخته به اندازه و در خور | |
| بگشاده در این حجره تورا پنج در خوب | بنشسته تو چون شاه درو بر سر منظر | |
| هر گه که تو را باید در حجر گک خویش | یک نعمت از این حصن درون خوان ز یکی در | |
| فرمان بر و بنده‌است تو را حجر گک تو | خواهی سوی بحرش برو خواهی به سوی بر | |
| این پنج در حجره، سه تن راست، دو جان را | تا هردو گهر داد بیابند ز داور | |
| چندان که سوی تن تو سه در باز گشادی | بگشای سوی جانت دو در منظر و مخبر | |
| بشنو سخن ایزد بنگر سوی خطش | امروز که در حجره مقیمی و مجاور | |
| بنگر که کجا می‌روی، ای رفته چهل سال | زین کوی بدان دشت وزین جوی بدان جر | |
| عمر تو نبینی که یکی راه دراز است | دنیات بدین سر بر و عقبیت بدان سر؟ | |
| آنی تو که یک میل همی رفت نیاری | بی‌توشه و بی‌رهبری از شهر به کردر | |
| کوتوشه و کورهبرت، ای رفته چهل سال | چون آب سوی جوی ز بالا سوی محشر؟ | |
| بنگر که همی بری راهی که درو نیست | آسایش را روی نه در خواب و نه در خور | |
| بنگر که همی سخت شتابی سوی جائی | کان یابی آنجای که برگیری از ایدر | |
| هر چیز که بایدت در این راه بیابی | هر چند روان است درو لشکر بی‌مر | |
| زنهار که طرار در این راه فراخ است | چون دنبه به گفتار و، به کردار چو نشتر | |
| پرهیز که صیادی ناگاه نگیردت | کو دام نهد محبر بر ملوح و دفتر | |
| این گوید «بر راه منم از پس من رو» | وان گوید «طباخ منم توشه ز من خر» | |
| شاید که بگریند بر آن دین که بدو در | فرند نبی را بکشد از قبل زر | |
| شاید که بگریند بر آن دین که فقیهانش | آنند که دارند کتاب حیل از بر |