| با خویشتن شمار کن ای هوشیار پیر | تا بر تو نوبهار چه مایه گذشت و تیر | |
| تا بر سرت نگشت بسی تیر و نوبهار | چون پر زاغ بود سر و قامتت چو تیر | |
| گر ماه تیر شیر نبارید از آسمان | بر قیرگون سرت که فرو ریخته‌است شیر؟ | |
| ز اول چنانت بود گمان اندر این جهان | کاریت جز که خور نه قلیل است و نه کثیر | |
| از خورد و برد و رفتن بیهوده هر سوئی | اینند سال بود تنت چون ستور پیر | |
| با ناز و بی نیاز به بیداری و به خواب | بر تن حریر بودت و در گوش بانگ زیر | |
| وان یار جفت جوی به گرد تو پوی پوی | با جعد همچو قیر و دمیده درو عبیر | |
| چون خر به سبزه رفته به نوروز و، در خزان | در زیر رز خزان شده با کوزه‌ی عصیر | |
| گفتی که خلق نیست چو من نیز در جهان | هم شاطر و ظریفم و هم شاعر و دبیر | |
| معنی به خاطرم در و الفاظ در دهان | همچون قلم به دست من اندر شده‌است اسیر | |
| دستم رسید بر مه ازیرا که هیچ وقت | بی من قدح به دست نگیرد همی امیر | |
| پیش وزیر با خطر و حشتمم ازانک | میرم همی خطاب کند «خواجه‌ی خطیر» | |
| چشمت همیشه مانده به دست توانگران | تا اینت پانذ آرد و آن خز و آن حریر | |
| یک سال بر گذشت که زی تو نیافت بار | خویش تو آن یتیم و نه همسایه‌ت آن فقیر | |
| اندر محال و هزل زبانت دراز بود | واندر زکات دستت و انگشتکان قصیر | |
| بر هزل وقف کرده زبان فصیح خویش | بر شعر صرف کرده دل و خاطر منیر | |
| آن کردی از فساد که گر یادت آید آن | رویت سیاه گردد و تیره شود ضمیر | |
| تیر و بهار دهر جفا پیشه خرد خرد | بر تو همی شمرد و تو خوش خفته چون حمیر | |
| تا آن جوان تیز و قوی را چو جاودان | این چرخ تیز گرد چنین کند کرد و پیر | |
| خمیده گشت و سست شد آن قامت چو سرو | بی‌نور ماند و زشت شد آن صورت هژیر |