| وز تو ستوه گشت و بماندی ازو نفور | آن کس کز آرزوت همی کرد دی نفیر | |
| بنگر ز روزگار چه حاصل شدت جز آنک | با حسرت و دریغ فرو مانده‌ای حسیر | |
| دین را طلب نکردی و دنیا ز دست شد | همچو سپوس تر نه خمیری و نه فطیر | |
| دنیات دور کرد ز دین، وین مثل توراست | کز شعر بازداشت تو را جستن شعیر | |
| شر است جمله دنیا، خیر است دین همه | این شر باز داشتت از خیر خیره خیر | |
| خوش خوش فرود خواهد خوردنت روزگار | موش زمانه را توی، ای بی‌خبر، پنیر | |
| زین بد کنش حذر کن و زین پس دروغ او | منیوش اگر بهوش و بصیری و تیز ویر | |
| شیر زمانه زود کند سیر مرد را | چون تو همی نگردی ازین شیر سیر شیر؟ | |
| خیره میازمای مر این آزموده را | کز ریگ ناسرشت خردمند را خمیر | |
| گر می‌بکرد خواهی تدبیر کار خویش | بس باشد ای بصیر خرد مر تو را وزیر | |
| این عالم بزرگ ز بهر چه کرده‌اند؟ | از خویشتن بپرس تو، ای عالم صغیر | |
| ور می‌بمرد خواهند این زندگان همه | پوزش همی ز بهر چه باید بدین زحیر؟ | |
| زی پیل و شیر و اشتر کایشان قوی ترند | ایزد بشیر چون نفرستاد و نه نذیر؟ | |
| وانک این عظیم عالم گردنده صنع اوست | چون خواند مر مرا و چه خواهد ز من حقیر؟ | |
| زین آفریدگان چو مرا خواند بی گمان | با من ضعیف بنده‌ش کاری است ناگزیر | |
| ورمان همی بباید او را شناختن | بی‌چون و بی چگونه، طریقی است این عسیر | |
| ور همچو ما خدای نه جسم است و نه گران | پس همچو ما چرا که سمیع است و هم بصیر؟ | |
| ور چون تو جسم نیست چه باید همیش تخت؟ | معنی تخت و عرش یکی باشد و سریر | |
| تن گور توست، خشم مگیر از حدیث من | زیرا که خشم گیر نباشد سخن پذیر | |
| از خویشتن بپرس در این گور خویش تو | جان و خرد بس است تو را منکر و نکیر |