| گوئی که صنوبرم، ولیکن | زی خصم، تو خاری او صنوبر | |
| هش دار و مدار خوار کس را | مرغان همه را حبیره مشمر | |
| غره چه شدی به خنجر خویش | مر خصم تو را ده است خنجر | |
| از بیم شدن ز دست او روم | مانده‌است چنان به روم قیصر | |
| با خصم مگوی آنچه زی تو | معلوم نباشد و مقرر | |
| منداز بخیره نازموده | زی باز چو کودکان کبوتر | |
| پرهیز کن اختیار و حکمت | تا نیک بود به حشرت اختر | |
| اندر سفری بساز توشه | یاران تو رفته‌اند بی‌مر | |
| بی‌زاد مشو برون و مفلس | زین خیمه‌ی بی‌در مدور | |
| بهتر سخنان و پند حجت | صد بار تو را ز شیر مادر |