| اشتر چو هلاک گشت خواهد | آید به سر چه و لب جر | |
| آنک او به مراد عام نادان | بر رفت به منبر پیمبر | |
| گفتا که منم امام و، میراث | بستد ز نبیرگان و دختر | |
| روی وی اگر سپید باشد | روی که بود سیه به محشر؟ | |
| صعبی تو و منکری گر این کار | نزدیک تو صعب نیست و منکر | |
| ور می بروی تو با امامی | کاین فعل شده است ازو مشهر | |
| من با تو نیم که شرم دارم | از فاطمه و شبیر و شبر | |
| جای حذر است از تو ما را | گر تو نکنی حذر ز حیدر | |
| ای گمره و خیره چون گرفتی | گمراه‌ترین دلیل و رهبر؟ | |
| من با تو سخن نگویم ایراک | کری تو و رهبر از تو کرتر | |
| من میوه‌ی دین همی چرم شو | چون گاو توخار وخس همی چر | |
| شو پنبه‌ی جهل بر کن از گوش | بشنو سخنی به طعم شکر | |
| رخشنده‌تر از سهیل و خورشید | بوینده‌تر از عبیر و عنبر | |
| آن است به نزد مرد عاقل | مغز سخن خدای اکبر | |
| او را بردم به سنگ تا زود | پیشت بدمد ز سنگ عبهر | |
| آنگاه نجوئی آب چاهی | هر گه که چشیدی آب کوثر | |
| پرخاش مکن سخن بیاموز | از من چه رمی چو خر ز نشتر؟ | |
| پر خرد است علم تاویل | پرید هگرز مرغ بی‌پر؟ | |
| از مذهب خصم خویش بررس | تا حق بدانی از مزور | |
| حجت نبود تو را که گوئی | من ممنم و جهود کافر |