| ای کهن گشته در سرای غرور | خورده بسیار سالیان و شهور | |
| چرخ پیموده بر تو عمر دراز | تو گهی مست خفته گه مخمور | |
| شادمانی بدان که‌ت از سلطان | خلعتی فاخر آمد و منشور | |
| تا به پیشت یکی دگر فاسق | بیش و بهتر رودت فسق و فجور | |
| یات شاعر به مدح در گوید | شاد بادی و قصر تو معمور | |
| قصر تو زین سخن همی خندد | بر تو، ای فتنه بر سرای غرور | |
| بر تو خندد که غافلی تو ازانک | در سرای غرور نیست سرور | |
| چند رفتند از آن قصور بلند | بهتر و برتر از تو سوی قبور؟ | |
| چرخ گردان بسی برآورده‌است | نوحه‌ی نوحه‌گر ز معدن سور | |
| شهر گرگان نماند با گرگین | نه نشابور ماند با شاپور | |
| بر کهن کردن همه نوها | ای برادر موکل است دهور | |
| عسلش را به حنظل است نسب | شکرش را برادر است کژور | |
| که شناسد که چیست از عالم | غرض کردگار فرد غیور؟ | |
| چون زمین پر شکستگی است چرا | آسمان بی تفاوت است و فطور؟ | |
| تو چه گوئی، که مر چرا بایست | این همه خاک و آب و ظلمت و نور؟ | |
| تا پدید آید اشتر و خر و گاو | مار و ماهی و گزدم و زنبور؟ | |
| یا یکی برجهد چو بوزنگان | پای کوبد به نغمت طنبور؟ | |
| یا ز بهر یکی که پنجه سال | عمر بگذاشت بی‌نماز و طهور؟ | |
| مر تو را خانه‌ای دریغ آید | زین فرومایگان و اهل شرور | |
| پس چه گوئی ز بهر ایشان کرد | آسمان و زمین غفور شکور؟ |