| تو یکی هندباج ندهی‌شان | چون دهدشان خدای حور و قصور؟ | |
| این گمانی خطا و ناخوب است | دور باش از چنین گمانی دور | |
| گرت هوش است و دل ز پیر پدر | سخنی خوب گوش‌دار، ای پور | |
| عالمی دیگر است مردم را | سخت نیکو ز جاهلان مستور | |
| اندرو بر مثال جانوران | مردمانند از اهل علم نفور | |
| غرض ایزد این حکیمانند | وین فرومایگان خسند و قشور | |
| دزد مردان به سان موشانند | وین سبکسار مردمان چو طیور | |
| غمر مردان چو ماهی‌اند خموش | ژاژخایان خلق چون عصفور | |
| حکمت و علم بر محال و دروغ | فضل دارد چو بر حنوط بخور | |
| خامشی از کلام بیهده به | در زبور است این سخن مسطور | |
| کار تو کشت و تخم او سخن است | بدروی بر چو در دمندت صور | |
| گر بترسی ز ناصواب جواب | وقت گفتن صبور باش صبور | |
| به زن و کودک کسان منگر | اگرت رغبت است صحبت حور | |
| تا تو بر سلسبیل بگزیدی | گنده و تیره شیره‌ی انگور | |
| چه خطر دارد این پلید نبید | عند کاس مزاج‌ها کافور؟ | |
| دل و جان را همی بباید شست | از محال و خطا و گفتن زور | |
| تا به هنگام خواندن نامه | خجلی نایدت به روز نشور | |
| از بد و نیک وز خطا و صواب | چیست اندر کتاب نامذکور؟ | |
| همه خواندند، بر تو چیز نماند | یاد نکرده از صحاح و کسور | |
| با دل و عقل و با کتاب و رسول | روز محشر که داردت معذور |