| ای کوفته مفازه‌ی بی‌باکی | فربه شده به جسم و، به جان لاغر | |
| در گردن جهان فریبنده | کرده دو دست و بازوی خود چنبر | |
| ایدون گمان بری که گرفته‌ستی | دربر به مهر، خوب یکی دلبر | |
| واگاه نیستی که یکی افعی | داری گرفته تنگ و خوش اندر بر | |
| گر خویشتن کشی ز جهان، ورنی | بر تو به کینه او بکشد خنجر | |
| زین بی‌وفا، وفا چه طمع داری؟ | چون در دمی به بیخته خاکستر؟ | |
| چون تو بسی به بحر درافگنده است | این صعب دیو جاهل بدمحضر | |
| وز خلق چون تو غرقه بسی کرده‌است | این بحر بی‌کرانه‌ی بی‌معبر | |
| گریست این جهان به مثل، زیرا | بس ناخوش است و، خوش بخارد گر | |
| با طبع ساز باشد، پنداری | شیری است تازه، پخته و پر شکر | |
| لیکن چو کرد قصد جفا، پیشش | خاقان خطر ندارد و نه قیصر | |
| گاهی عروس‌وارت پیش آید | با گوشوار و یاره و با افسر | |
| باصد کرشمه بسترد از رویت | با شرم گرد باستی و معجر | |
| گاهی هزبروار برون آید | با خشم عمرو و با شغب عنتر | |
| دیوانه‌وار راست کند ناگه | خنجر به سوی سینه‌ت و، زی حنجر | |
| در حرب این زمانه‌ی دیوانه | از صبر ساز تیغ و، ز دین مغفر | |
| وز شاخ دین شکوفه‌ی دانش چن | وز دشت علم سنبل طاعت چر | |
| کاین نیست مستقر خردمندان | بلک این گذرگهی است، برو بگذر | |
| شاخی که بار او نبود ما را | آن شاخ پس چه بی‌برو چه برور | |
| دنیا خطر ندارد یک ذره | سوی خدای داور بی‌یاور |