| برجیس گفت مادر ارزیز است | مس را همیشه زهره بود مادر | |
| سیماب دختر است عطارد را | کیوان چو مادر است و سرب دختر | |
| این هفت گوهران گدازان را | سقراط باز بست به هفت اختر | |
| گر قول این حکیم درست آید | با او مرا بس است خرد داور | |
| زیرا که جمله پیشه‌وران باشند | اینها به کار خویش درون مضطر | |
| سالار کیست پس چو از این هفتان | هر یک موکل است به کاری بر؟ | |
| سالار پیشه‌ور نبود هرگز | بل پیشه‌ور رهی بود و چاکر | |
| آن است پادشا که پدید آورد | این اختران و این فلک اخضر | |
| واندر هوا به امر وی استاده است | بی‌دار و بند پایه‌ی بحر و بر | |
| وایدون به امر او شد و تقدیرش | با خاک خشک ساخته آب تر | |
| چندین همی به قدرت او گردد | این آسیای تیز رو بی در | |
| وین خاک خشک زشت بدو گیرد | چندین هزار زینت و زیب و فر | |
| وین هر چهار خواهر زاینده | با بچگان بی‌عدد و بی مر | |
| تسبیح می‌کنندش پیوسته | در زیر این کبود و تنک چادر | |
| تسبیح هفت چرخ شنوده‌ستی | گر نیست گشته گوش ضمیرت کر | |
| دست خدای اگر نگرفته‌ستی | حسرت خوری بسی و بری کیفر | |
| چشمیت می‌بباید و گوشی نو | از بهر دیدن ملک اکبر | |
| آنجا به پیش خود ندهد بارت | گر چشم و گوش تو نبری زایدر | |
| ایزد بر آسمانت همی خواند | تو خویشتن چرا فگنی در جر؟ | |
| از بهر بر شدن سوی علیین | از علم پای ساز و، ز طاعت پر |