| نبینی بر درخت این جهان بار | مگر هشیار مرد، ای مرد هشیار | |
| درخت این جهان را سوی دانا | خردمند است بار و بی‌خرد خار | |
| نهان اندر بدان نیکان چنانند | که خرما در میان خار بسیار | |
| مرا گوئی «اگر دانا و حری | به یمگان چون نشینی خوار و بی یار؟» | |
| به زنهار خدایم من به یمگان | نکو بنگر، گرفتارم مپندار | |
| نگوید کس که سیم و گوهر و لعل | به سنگ اندر گرفتارند یا خوار | |
| اگر خوار است و بی‌مقدار یمگان | مرا اینجا بسی عز است و مقدار | |
| اگرچه مار خوار و ناستوده است | عزیز است و ستوده مهره‌ی مار | |
| نشد بی‌قدر و قیمت سوی مردم | ز بی قدری صدف لولی شهوار | |
| گل خوشبوی پاکیزه است اگر چند | نروید جز که در سرگین و شد یار | |
| توی بار درخت این جهان، نیز | درختی راستی بارت ز گفتار | |
| تو خواهی بار شیرین باش بی‌خار | به فعل اکنون و، خواهی خار بی‌بار | |
| اگر بار خرد داری، وگر نی | سپیداری سپیداری سپیدار | |
| نماند جز درختی را خردمند | که بارش گوهر است و برگ دینار | |
| به از دینار و گوهر علم و حکمت | کرا دل روشن است و چشم بیدار | |
| درختت گر ز حکمت بار دارد | به گفتار آی و بار خویش می‌بار | |
| اگر شیرین و پر مغز است بارت | تو را خوب است چون گفتار کردار | |
| وگر گفتار بی‌کردار داری | چو زر اندود دیناری به دیدار | |
| به پیکان سخن بر پیش دانا | زبانت تیر بس، لبهات سوفار | |
| سخن را جای باید جست، ازیرا | به میدان در، رود خوش اسپ رهوار |