| چو تو سالار دین و علم گشتی | شود دنیا رهی پیش تو ناچار | |
| به کار خویش خود نیکو نگه کن | اگر می‌داد خواهی، داد پیش آر | |
| مکن گر راستی ورزید خواهی | چو هدهد سر به پیش شه نگون سار | |
| حذر دار از عقاب آز ازیرا | که پر زهر آب دارد چنگ و منقار | |
| اگر با سگ نخواهی جست پرخاش | طمع بگسل زخون و گوشت مردار | |
| وگر نی رنج خویش از خویشتن بین | چو رویت ریش گشت و دستت افگار | |
| زحجت پند بشنو کاگه است او | ز رسم چرخ دوار ستمگار | |
| نکرد از جملگی اهل خراسان | کسی زو بیشتر با دهر پیکار | |
| به دین رست آخر از چنگال دنیا | به تقدیر خدای فرد و قهار | |
| گر از دنیا برنجی راه او گیر | که زین بهتر نه راه است و نه هنجار |