| سخن پیش سخن‌دان گو، ازیرا | سرت باید نخست، آنگاه دستار | |
| جز اندر حرب گاه سخت، پیدا | نیاید هرگز از فرار کرار | |
| سخن بشناس و آنگه گو ازیرا | که بی‌نقطه نگردد خط پرگار | |
| سخن را تا نداری پاک از زنگ | ز دلها کی زداید زنگ و زنگار | |
| چرا خامش نباشی چون ندانی؟ | برهنه چون کنی عورت به بازار؟ | |
| چه تازی خر به پیش تازی اسپان؟ | گرفتاری به جهل اندر گرفتار | |
| چه بودت گر نه دیوت راه گم کرد | که با موزه درون رفتی به گلزار؟ | |
| پزشکی چون کنی کس را؟ که هرگز | نیابد راحت از بیمار، بیمار | |
| مرنجان جان ما را گر توانی | بدین گفتار ناهموار، هموار | |
| ز جهل خویش چون عارت نیاید؟ | چرا داری همی زاموختن عار؟ | |
| اگر ناری سر اندر زیر طاعت | به محشر جانت بیرون ناری از نار | |
| برنجان تن به طاعت‌ها که فردا | به رنج تن شود جانت بی‌آزار | |
| مخور زنهار بر کس گر نخواهی | که خواهی و نیابی هیچ زنهار | |
| سبک باری کنی دعوی و آنگاه | گناهان کرده بر پشتت به انبار | |
| چو کفتاری که بندندش بعمدا | همی گوید که «اینجاست نیست کفتار» | |
| گر آسانی همی بایدت فردا | مگیر از بهر دنیا کار دشوار | |
| که دنیا را نه تیمار است و نه مهر | ز بهر تن مباش از وی به تیمار | |
| نهنگی بد خوی است این زو حذر کن | که بس پر خشم و بی‌رحم است و ناهار | |
| جهان را نو به نو چند آزمائی؟ | همان است او که دیده ستیش صد بار | |
| به دین زن دست تا ایمن شوی زو | که دین دوزد دهانش را به مسمار |