| تا مرد خر و کور کر نباشد | از کار فلک بی‌خبر نباشد | |
| داند که هر آن چیز کو بجنبد | نابوده و بی‌حد و مر نباشد | |
| وان چیز که با حد و مر باشد | گه باشد و گاهی دگر نباشد | |
| من راز فلک را به دل شنودم | هشیار به دل کور و کر نباشد | |
| چون دل شنوا شد تو را، از آن پس | شاید اگرت گوش سر نباشد | |
| بهتر ز کدوئی نباشد آن سر | کو فضل و خرد را مقر نباشد | |
| در خورد تنوره و تنور باشد | شاخی که برو برگ و بر نباشد | |
| چاهی است جهان ژرف و سر نهفته | وز چاه نهفته بتر نباشد | |
| در دام جهان جهان همیشه | تخم و چنه جز سیم و زر نباشد | |
| بتواند از این دام زود رستن | گر مرد درو سخت خر نباشد | |
| در دام نیاویزد آنکه زی او | تخم و چنه را بس خطر نباشد | |
| زین سفله جهان نفع خود بگیرد | نفعی که درو هیچ ضر نباشد | |
| وان نفع نباشد مگر که دانش | مشغول کلاه و کمر نباشد | |
| بپذیر ز من پندی، ای برادر، | پندی که از آن خوبتر نباشد | |
| نیکی و بدی را بکوش دایم | تا خلقت شخصت هدر نباشد | |
| آن کس که ازو نیک و بد نیاید | ابری بود آن که‌ش مطر نباشد | |
| با نیک به نیکی بکوش ازیرا | بد جز که سزاوار شر نباشد | |
| فرزند هنرهای خویشتن شو | تا همچو تو کس را پسر نباشد | |
| وانگه که هنر یافتی، بشاید | گر جز هنرت خود پدر نباشد | |
| چون داد کنی خود عمر تو باشی | هرچند که نامت عمر نباشد |