| وانجا که تو باشی امیر باشی | گرچند به گردت حشر نباشد | |
| گنجور هنرهای خویش گردی | گر باشد مالت و گر نباشد | |
| و ایمن بروی هر کجا که خواهی | بر راه تو را جوی و جر نباشد | |
| نزدیک تو گیهان مختصر شد | هر چند جهان مختصر نباشد | |
| تو بار خدای جهان خویشی | از گوهر تو به گهر نباشد | |
| در مملکت خویشتن نظر کن | زیرا که ملک بی نظر نباشد | |
| بر ملک تو گوش و دو چشم روشن | درهاست که به زان درر نباشد | |
| امروز بدین ملک در طلب کن | آن چیز که فردا مگر نباشد | |
| بنگر که چه باید همیت کردن | تا بر تو فلک را ظفر نباشد | |
| از علم سپر کن که بر حوادث | از علم قوی‌تر سپر نباشد | |
| هر کو سپر علم پیش گیرد | از زخم جهانش ضرر نباشد | |
| باقی شود اندر نعیم دایم | هرچند در این ره گذر نباشد | |
| این ره گذری بی فر و درشت است | زین بی‌مزه‌تر مستقر نباشد | |
| بشنو سخنی چون شکر به خوبی | گرچند سخن چون شکر نباشد | |
| مردم شجر است و جهانش بستان | بستان نبود چون شجر نباشد | |
| ای شهره درختی، بکوش تا بر | یکسر به تو جز کز هنر نباشد | |
| وان چیز که عالم به دوست باقی | هر گز هدر و بی‌اثر نباشد | |
| زیرا که شود خوار سوی دهقان | شاخی که برو بر ثمر نباشد | |
| وان کس که بود بی‌هنر چو هیزم | جز درخور نار سقر نباشد | |
| غافل نبود در سرای طاعت | تا مرد به یک ره بقر نباشد |