| نان اگر مر تنت را با سرو بن هم‌ساز کرد | علم جانت را همی‌سر برتر از جوزا کند | |
| عدل کن با خویشتن تا سبزپوشی در بهشت | عدل ازیرا خاک را می سبز چون مینا کند | |
| آنچه ایزد کرد خواهد باتو آنجا روز عدل | با جهان گردون به وقت اعتدال اینجا کند | |
| دشت دیباپوش کرده‌است اعتدال روزگار | زان همی بر عدلت ایزد وعده‌ی دیبا کند | |
| این نشانی‌ها تو را بر وعده‌ی ایزد گواست | چرخ گردان این نشانی‌ها ز بهر ما کند | |
| کار دنیا را همی همتای کار آن جهان | پیش ما اینجا چنین یزدان بی همتا کند | |
| گر تو اندر چرخ گردان بنگری فعلش تو را، | گرچه جویا نیستی مر علم را، جویا کند | |
| هر که مر دانائی دنیی بیابد گر به عقل | بنگرد، دنیا به فعل او را به دین دانا کند | |
| نه سخن گفتن نباشد هرچه کان را نشنوی | این چنین در دل تصور مردم شیدا کند | |
| عقل می‌گوید تو را بی بانگ و بی کام و زبان | کانچه دنیا می‌کند می داور دنیا کند | |
| عقل گرد آن نگردد کو به جهل اندر جهان | فعل را نسبت به سوی گنبد خضرا کند | |
| خاک و آب و باد و آتش کان ندارد رنگ و بوی | نرگس و گل را چگونه رنگن و بویا کند | |
| هر یکی از هر گل و میوه همی گوید تو را | که‌ش بدان صورت کسی دانا همی عمدا کند | |
| سیم را گر به سر شد بر یک دگر آتش همی | چون هم آتش مر سرشته سنگ را ریزا کند | |
| آب گاه اجزای خاکی را همی کلی کند | باز گه مر کل خاکی را همی اجزا کند | |
| چون زکلش جزو سازد ریگ نرم آید ز سنگ | چون زجزوش کل سازد خاک را خارا کند | |
| قول مشک و آب و آتش را کجا دانا شود | جز کسی کو علم دین را جان و دل یکتا کند؟ | |
| ای پسر، بنگر به چشم دل در این زرین سپر | کو ز جابلقا سحرگه قصد جابلسا کند | |
| روی صحرا را بپوشد حلقه‌ی زربفت زرد | چون زشب گوئی که تیره روی زی صحرا کند | |
| آب دریا را به صحرا بر پراگنده کند | از جلالت چون به دی مه قصد زی دریا کند |