| هوشیاران ز خواب بیدارند | گر چه مستان خفته بسیارند | |
| با خران گر به آب‌خور نشوند | با دل پر خرد سزاوارند | |
| هستشان آگهی که نه ز گزاف | زیر این خیمه در گرفتارند | |
| یار مستان بی‌هش‌اند از بیم | گرچه باعقل و فضل وهش یارند | |
| کی پسندند هرگز این مستان | کار این عاقلان که هشیارند؟ | |
| مردمان، ای برادر، از عامه | نه به فعلند بل به دیدارند | |
| دشمن عاقلان بی‌گنه‌اند | زانکه خود جاهل و گنه‌کارند | |
| همه دیدار و هیچ فایده نه | راست چون سایه‌ی سپیدارند | |
| منبر عالمان گرفته‌ستند | این گروهی که از در دارند | |
| روز بازار ساخته است ابلیس | وین سفیهانش روی بازارند | |
| کی شود هیچ دردمند درست | زین طبیبان که زار و بیمارند؟ | |
| بر دروغ و زنا و می خوردن | روز و شب همچو زاغ ناهارند | |
| ور ودیعت نهند مال یتیم | نزد ایشان، غنیمت انگارند | |
| گر درست است قول معتزله | این فقهیان بجمله کفارند | |
| فخر دانا به دین بود وینها | عیب دین‌اند و علم را عارند | |
| در کشاورز دین پیغمبر | این فرومایگان خس و خارند | |
| مر مرا در میان خویش همی | از بسی عیب خویش نگذارند | |
| گر همی این به عقل و هوش کنند | هوشیارند و جلد و عیارند | |
| زانکه خفته به دل خجل باشد | از گروهی که مانده بیدارند | |
| مر مرا همچو خویشتن نشگفت | گر نگونسار و غمر پندارند |