| که نگونسار مرد پندارد | که همه راستان نگونسارند | |
| ای پسر، هیچ دل‌شکسته مباش | کاندر این خانه نیز احرارند | |
| دل بدیشان ده و چنان انگار | کاین همه نقش‌های دیوارند | |
| مرغزاری است این جهان که درو | عامه ددگان مردم آزارند | |
| بد دل و دزد و جمله بی‌حمیت | روبه و شیر و گرگ و کفتارند | |
| بی‌بر و میوه‌دار هست درخت | خاصه پربار و عامه بی‌بارند | |
| بر فرودی بسی است در مردم | گر چه از راه نام هموارند | |
| مردم بی‌تمیز با هشیار | به مثل چون پشیز و دینارند | |
| بنگر این خلق را گروه گروه | کز چه سانند و بر چه کردارند | |
| همچو ماهی یکی گروه از حرص | یکدگر را همی بیوبارند | |
| چون سپیدار سر ز بی‌هنری | از ره مردمی فرو نارند | |
| موش و مارند لاجرم در خلق | بلکه بتر ز موش وز مارند | |
| یک گروه از کریم طبعی خویش | مردمی را به جان خریدارند | |
| ور چه از مردمان به آزارند | مردمان را به خیره نازارند | |
| لاجرم نسپرند راه خطا | لاجرم دل به دیو نسپارند | |
| لاجرم همچو مردم از حیوان | از همه خلق جمله مختارند | |
| هوشمندان به باغ دین اندر، | ای برادر، گزیده اشجارند | |
| اینت پر بوی و بر درختانی | که هنر برگ و علم بر دارند | |
| به دل از مکر و ز حسد دورند | حاصل دهر و چرخ دوارند | |
| گنج علم‌اند و فضل اگرچه ز بیم | در فراز و دهان به مسمارند |