| ای هفت مدبر که بر این پرده سرائید | تا چند چو رفتید دگر باره برآئید؟ | |
| خوب است به دیدار شما عالم ازیرا | حوران نکو طلعت پیروزه قبائید | |
| سوی حکما قدر شما سخت بزرگ است | زیرا که به حکمت سبب بودش مائید | |
| از ما به شما شادتر از خلق که باشد؟ | چون بودش ما را سبب و مایه شمائید | |
| پر نور و صور شد ز شما خاک ازیرا | مایه‌ی صور و زایشی و کان ضیائید | |
| مر صورت پر حکمت ما را که پدید است | بر چرخ قلم‌های حکیم‌الحکمائید | |
| عیب است یکی آنکه نگردیم همی ما | باقی چو شما، گرچه شما اصل بقائید | |
| پاینده کجا گردد چیزی که نپاید؟ | این حکم شناسید شما گر عقلائید | |
| آینده ز ما هرگز پاینده نگردد | هرگه که شما می‌چو برآئید نپائید | |
| گه‌مان بفزائید و گهی باز بکاهید | بر خویشتن خویش همی کار فزائید | |
| آید به دل من که شما هیچ همانا | زان می نفزائید که تا هیچ نسائید | |
| زیرا که نزاده‌است شما را کس و هموار | بر خاک همی زاده‌ی زاینده بزائید | |
| آن را که نزادند مرو را و نزاید | زی مرد خردمند شما راست گوائید | |
| ای شعرفروشان خراسان بشناسید | این ژرف سخن‌های مرا گر شعرائید | |
| بر حکمت میری زچه یابید چو از حرص | فتنه‌ی غزل و عاشق مدح امرائید؟ | |
| یکتا نشود حکمت مرطبع شما را | تا از طمع مال شما پشت دوتائید | |
| آب ار بشودتان به طمع باک ندارید | مانند ستوران سپس آب و گیائید | |
| دل‌تان خوش گردد به دروغی که بگوئید | ای بیهده‌گویان که شما از فضلائید | |
| گر راست بخواهید چو امروز فقیهان | تزویر گرانند شما اهل ریائید | |
| ای امت بدبخت بر این زرق‌فروشان | جز کز خری و جهل چنین فتنه چرائید؟ |