| جان و خرد رونده بر این چرخ اخضرند | یا هردوان نهفته در این گوی اغبرند؟ | |
| عالم چرا که نیست سخن گوی و جانور | گرجان و عقل هر دو بر این عالم اندرند؟ | |
| ور در جهان نیند علی‌حال غایبند | ور غایبند بر تن ما چونکه حاضرند؟ | |
| گرچه نه غایبند به اشخاص غایبند | ورچه نه ایدرند به افعال ایدرند | |
| وانگه کز این مزاج مهیا جدا شوند | چیزند یا نه چیز عرض‌وار بگذرند | |
| گرچیز نیستند برون از مزاج تن | امروز نیز لاشی و مجهول و ابترند | |
| ور لاشی‌اند فعل نیاید ز چیز نه | وین هر دو در تن تو به افعال ظاهرند | |
| آنکو جدا کند به خرد جوهر از عرض | داند که این دو چیز لطیفند و جوهرند | |
| زیرا بدین دوجسم طبیعی تمام شد | کز باد و آب و خاک و ز افلاک برترند | |
| اهل تمیز و عقل از این دام گاه صعب | غافل نه‌اند اگرچه بدین دامگه درند | |
| گیتی چو چشم و صورت ایشان درو بصر | عالم درخت برور و ایشان برو برند | |
| درهای رحمتند حکیمان روزگار | وینها که چون خرند همه از پس درند | |
| اینها که چون ستور نگونند نیست‌شان | زور و توان آنکه بر این چرخ بنگرند | |
| این آفروشه‌ای است دو زاغ است خوالگرش | هر دو قرین یکدگر و نیک درخورند | |
| وین خیمه‌ی کبود نبینند وین دو مرغ | کایشان درو یک از پس دیگر همی پرند | |
| دانند عاقلان جهان کاین کبوتران | آب و خورش همی همه از عمر ما خورند | |
| چندین هزار خلق که خوردند این دو مرغ | پس چونکه هر دو گرسنگانند و لاغرند؟ | |
| تا کی گه آن سیاه کبوتر گه آن سپید | چون بگذرند پر به ما بر بگسترند؟ | |
| تا چند بنگرند و بگردند گرد ما | این شهره شمع‌ها که بر این سبز منظرند؟ | |
| این هفتگانه شمع بر این منظر، ای پسر، | از کردگار ما به سوی ما پیامبرند |