| گویندمان به صورت خویش این همه همی | کایشان همه خدای جهان را مسخرند | |
| زیرا که ظاهر است مرا کاین ستارگان | نز ذات خویش زرد و سپید و معصفرند | |
| گوید همی قیاس که درهای روزی‌اند | اینها و دست‌های جهان‌دار اکبرند | |
| تا خاک را خدای بدین دست‌های خویش | ایدون کند که خلق درو رغبت آورند | |
| سحری است این حلال که ایشان همی کنند | زیرا به خاک مرده همی زنده پرورند | |
| روزی و عمر خلق به تقدیر ایزدی | این دست‌ها همی بنبیسند و بسترند | |
| تقدیرگر شدند چو تقدیر یافتند | زین سو مقدرند و از آن سو مقدرند | |
| چون نیست حالهاشان یکسان و یکنهاد | بل گه به سوی مغرب و گاهی به خاورند | |
| لازم شده‌است کون بر ایشان و هم فساد | گرچه به بودش اندر آغاز دفترند | |
| آنها که نشنوند همی زین پیمبران | نزدیک اهل حکمت و توحید کافرند | |
| بر خواب و خورد فتنه شده‌ستند خرس‌وار | تا چند گه چو خر بخورند و فرومرند | |
| مرصبح را ز بهر صبوحی طلب کنند | زیرا ندیم رود و می لعل و ساغرند | |
| اینها نیند سوی خرد بهتر از ستور | هرچند بر ستور خداوند و مهترند | |
| زینها به جمله دست بکش همچو من ازانک | بر صورت من و تو و بر سیرت خرند | |
| گر سر ز مرد معدن عقل است و آن مغز | اینها همه به‌سوی خردمند بی سرند | |
| هنگام خیر سست چو نال خزانیند | هنگام شر سخت چو سد سکندرند | |
| اندر رکوع خم ندهد پای و پشتشان | لیکن به پیش میر به کردار چنبرند | |
| گر رسم و خوی دیو گرفتند لاجرم | همواره پیش دیو بداندیش چاکرند | |
| ور گاو و خر شدند، پلنگان روزگار | همواره‌شان به دین و به دنیا همی‌درند | |
| ور گاو گشت امت اسلام لاجرم | گرگ و پلنگ وشیر خداوند منبرند |