| کسی که قصد ز عالم به خواب و خور دارد | اگر چه چهره‌ش خوب است طبع خر دارد | |
| بخر شمارش مشمارش، ای بصیر، بصیر | اگرچه او به‌سر اندر چو تو بصر دارد | |
| نه هرچه با پر باشد ز مرغ باز بود | که موش خوار و غلیواژ نیز پر دارد | |
| ز مردم آن بود، ای پور، از این دو پای روان | که فعل دهر فریبنده را ز بر دارد | |
| چو چاره نیستش از صحبت جهان جهان | اگر جفاش نماید جفاش بردارد | |
| ز بیم درد نهد مرد دنبه بر دنبل | نه زانکه دنبل نزدیک او خطر دارد | |
| جهان اگر شکر آرد به دست چپ سوی تو | به دست راست درون، بی گمان تبر دارد | |
| درخت خرما صدخار زشت دارد و خشک | اگر دو شنگله خرمای خوب و تر دارد | |
| جهان به آستی اندر نهفته دارد زهر | اگرچه پیش تو در دست‌ها شکر دارد | |
| منافق است جهان، گر بنا گزیر حکیم | بجویدش به دل و جان ازو حذر دارد | |
| در این سرای ببیند چو اندرو آمد | که این سرای ز مرگی در دگر دارد | |
| همیشه ناخوش و بی‌برگ و بی‌نوا باشد | کسی که مسکن در خانه‌ی دو در دارد | |
| چو بر گذشت در این خانه صد هزار بدو | مقر خویش نداردش، ره گذر دارد | |
| به چشم سر نتواندش دید مرد خرد | به چشم دل نگرد در جهان، اگر دارد | |
| اگرت داد نداد، ای پسر، جهان، او را | همی بپای جهاندار دادگر دارد | |
| ز بهر دانا دارد همی بپای خدای | جهان و دین را، نه ز بهر این حشر دارد | |
| بتر بود ز حشر بلکه گاو باشد و خر | کسی که قصد در اینجا به خواب و خور دارد | |
| ز بهر دانش و دین بایدش همی مردم | که خود خورنده جزین بی شمار و مر دارد | |
| به خور مناز چو خر، بل شرف به دانش جوی | که خر به خور شکم از تو فراخ‌تر دارد | |
| شکم چو بیش خوری بیش خواهد از تو طعام | به خور مخارش ازیرا که معده‌گر دارد |