| شریف جان تو زین قبه‌ی کبود برون | چنانکه گفت حکیمی، یکی پدر دارد | |
| ضعیف مرد گمان برد کو همی گوید | «خدای ما به جهان در زن و پسر دارد» | |
| از آن حکیم چو تقلیدی این سخن بشنود | به جهل گفت «چه دانیم ما؟ مگر دارد» | |
| خدای را چه شناسد کسی که بر تقلید | دو چشم تیره و دل سخت چون حجر دارد؟ | |
| نه چشم دارد در دل نه گوش، بل چو ستور | ز بهر خواب و خورش چشم و گوش و سر دارد | |
| بزرگ نیست نه دانا به نزد او مگر آنک | عمامه‌ی قصب و اسپ و سیم و زر دارد | |
| هزار شکر مر آن را که جود و قدرت او | به صورت بشر اندر چنین بقر دارد | |
| بدین زمان و بدین ناکسان که دارد صبر؟ | مگر کسی که ز روی و حجر جگر دارد | |
| زشعر حجت وز پندهاش برتو خوری | اگر درخت دل تو ز عقل بر دارد |