| به جوی و جر تو چرا می دوی به روز و شبان | اگر نه معده همی مر تو را بجز دارد | |
| هگرز راه ندادش مگر به سوی سقر | کسی که معده پر از آتش جگر دارد | |
| سلاح دیو لعین است بر تو فرج و گلو | به پیش این دو سلاحت همی سپر دارد | |
| حذرت باید کردن همیشه زین دو سلاح | که تن ز فرج و گلو در به سوی شر دارد | |
| ستم رسیده‌تر از تو ندید کس دگری | که در تنت دو ستمگار مستقر دارد | |
| ز دیو تنت حذر کن که بر تو دیو تنت | فسوس‌ها همه از یکدگر بتر دارد | |
| نگر که هیچ گناهت به دیو بر ننهی | اگرت هیچ دل از خویشتن خبر دارد | |
| مباش عام که عامه به جهل تهمت خویش | چه بر قضای خدای و چه بر قدر دارد | |
| تو گوش و چشم دلت بر گشای اگر جاهل | دو چشم و گوش دل خویش کور و کر دارد | |
| قبای شاه ز دیباست نرم و با قیمت | اگرچه زیر و درون پنبه و آستر دارد | |
| نگاه کن که چه چیز است در تنت که تنت | بدوست زنده و زو حسن و زیب و فر دارد | |
| چه گوهر است که یک مشت خاک در تن ما، | به فر و زینت ازو گونه‌گون هنر دارد؟ | |
| بدو دو دست و دو پایت بگیرد و برود | زبان ازو سخن و چشم ازو نظر دارد | |
| چرا که موی تو زو رنگ قیر دارد و مشک | رخانت رنگ طبر خون و معصفر دارد؟ | |
| چرا که تا به تن اندر بود نیارامد | تنت مگر که مر این چیز را بطر دارد؟ | |
| همی دلت بطپد زو به سان ماهی ازانک | زمنزل دل تو قصد زی سفر دارد | |
| زمنزل دلت این خوب و پرهنر سفری | بدان که روزی ناگاه رخت بردارد | |
| به زیر چرخ قمر در قرار می‌نکند | قرارگاه مگر برتر از قمر دارد | |
| ازین سرای برون هیچ می‌نداند چیست | از این سبب همه ساله به دل فکر دارد | |
| جز آن نیابد از این راز کس خبر که دلش | زهوش و عقل در این راه راهبر دارد |