| خردمند را می چه گوید خرد؟ | چه گویدش؟ گوید «حذر کن ز بد» | |
| بدان وقت گوید همیش این سخن | که‌ش از بد کنش جان و دل می‌رمد | |
| خرد بد نفرمایدت کرد ازانک | سرانجام بر بد کنش بد رسد | |
| بر این قولت ای خواجه این بس گوا | که جو کار جز جو همی ندرود | |
| نبینی که گر خار کارد کسی | نخست آن نهالش مرو را خلد؟ | |
| اگر بد کنی چون دد و دام تو | جدا نیستی پس تو از دام و دد | |
| بدی دام آهرمن ناکس است | به دامش درون چون شوی باخرد؟ | |
| بدی مار گرزه است ازو دور باش | که بد بتر از مار گرزه گزد | |
| اگر هیربد بد بود بد مکن | که گر بد کنی خود توی هیربد | |
| چو لعنت کند بر بدان بد کنش | همی لعنت او برتن خود کند | |
| چو هر دو تهی می‌برآیند از آب | چه عیب آورد مر سبد را سبد؟ | |
| هنر پیشه آن است کز فعل نیک | سر خویش را تاج خود بر نهد | |
| چو نیکی کند با تو بر خویشتن | همی خواند از تو ثناهای خود | |
| کرا پیشه نیکی نشاندن بود | همیشه روانش ستایش چند | |
| به دو جهان بی آزار ماند هر آنک | ز نیکی به تن بر ستایش تند | |
| ز نیکی به نیکی رسد مرد ازان | که هر کس که او گل کند گل خورد | |
| خرد جز که نیکی نزاید هگرز | نه نیکی بجز شیر مدحت مکد | |
| خرد ز آتش طبع آتش تر است | که مر مردم خام را او پزد | |
| برون آرد از دل بدی را خرد | چو از شیر مر تیرگی را نمد | |
| کرا دیو دنیا گرفته است اسیر | مرو را کسی جز خرد کی خرد؟ |