| کسی کو با من اندر علم و حکمت همبری جوید | همی خواهد که گل بر آفتاب روشن انداید | |
| چرا گرچون من است او همچو من بر صدر ننشیند | و گر نی چون بجوید نان و خیره ژاژ بدراید؟ | |
| کتاب ایزد است ای مرد دانا معدن حکمت | که تا عالم به پای است اندر این معدن همی پاید | |
| چو سوی حکمت دینی بیابی ره، شوی آگه | که افلاطون همی بر خلق عالم باد پیماید | |
| نباشد خوب اگر زان پس که شستم دل به آب حق | که جان روشنم هرگز به ناحقی بیالاید | |
| مرا با جان روشن در دل صافی یکی شد دین | چو جان با دین یکی شد کس مر او را نیز نرباید | |
| بباید شست جانت را به علم دین که علم دین، | چنان کاب از نمد، جان را ز شبهت‌ها بپالاید | |
| تو را راهی نمایم من سوی خیرات دو جهانی | که کس را هیچ هشیاری ازین به راه ننماید | |
| بپیرای از طمع ناخن به خرسندی که از دستت | چو این ناخن بپیرائی همه کارت بپیراید |