| تفاوت است بسی در سخن کزو به مثل | یکی مبارک نوش و یکی کشنده سم است | |
| چو هوشیار گزاردش راحت و داروست | چو مارسای بکاردش شدت و الم است | |
| یکی سخن که بود راست، راست چون تیر است | دگر سخن که دروغ است پر ز ثغر و خم است | |
| چو برق روشن و خوب است در سخن معنی | برون ز معنی دیگر بخار و تار و تم است | |
| تمیز و فکرت و عقل است کیمیای سخن | چو کیمیا نبود اصل او ز باد و دم است | |
| زبان و کام سخن را دو آلت‌اند از اصل | چنانکه آلت دستان لحن زیر و بم است | |
| تو را محل خدای است در سخن که همی | به تو وجود پذیرد سخن که در عدم است | |
| ز بهر حاضر اکنون زبانت حاجب توست | ز بهر غایب فردا رسول تو قلم است | |
| دل توزانکه سخن ماند خواهدت شاد است | دل کسی که درم ماند خواهدش دژم است | |
| دژمش کرد درم لاجرم به آخر کار | ستوده نیست کسی کو سزای لاجرم است | |
| دژم مباش ز کمی‌ی درم به دنیا در | اگر به طاعت و علمت به دین درون قدم است | |
| متاز بر دم دنیا که گزدمش بگزدت | ز گزدمش بحذر باش کش گزنده دم است | |
| به دین و دنیا بر خور خدای را بشناس | که سنتش همه عدل است و رحمت و کرم است | |
| به شعر حجت پر گشت دفتر از حکمت | که خاطرش در پند است و معدن حکم است |